De laatste (onderwater)wereld

Op de achtergrond weerklinkt het gedaver van de trein die ons van Jakarta naar Yogjakarta voert, en ik sla de eerste bladzijden om van De laatste wereld. Een groenachtig landschap met rijstvelden zover het oog kan zien, die bewerkt worden door mannen en vrouwen met kromme ruggen, het typische kegelvormige hoofddeksel, en bijgestaan door witte magere koeien, vormen het decor. Hier wordt het land niet door machines bewerkt, maar nog door mens en dier. Om de zoveel kilometer stijgt een rookpluim op uit dit groene landschap. Geoogste delen van het rijstveld worden in vuur en vlam gezet, in de assen komt er weer plaats vrij voor nieuw leven.