Een boek vol vragen

"Ik die nooit een man heb gekend" van Jacqueline Harpman is een post-apocalyptische roman die zich afspeelt in een wereld waar negenendertig vrouwen gevangen zitten onder de grond, bewaakt door schimmige bewakers.

De vrouwen hebben geen herinneringen aan hoe ze daar zijn gekomen en leven in een tijdloze staat. Het verhaal volgt een jong meisje, de veertigste gevangene, die argeloos en intelligent vragen stelt en aan de hand van hartritme een systeem ontwikkelt om de tijd te meten. Op een bepaald moment komt het onverwacht tot een ontsnapping uit de ondergrondse kelder. De groep vrouwen aarzelt, maar vertrekt dan op een onbekende tocht, waar ze de bovengrondse wereld verkennen en exploreren. Op hun reis worden de vragen over de toestand van deze wereld steeds groter. Ze treffen nog meer ondergrondse kelders aan, maar geen overlevenden.

Ook als lezer bleef ik bij het einde met veel vragen zitten. Wat er echt gebeurd is blijft een mysterie. De kern van de roman is een metafysische zoektocht naar de rol van onze herinneringen, en wat ons ‘mens’ maakt, in relatie tot ‘de ander’. Een raadselachtige roman van een (voor mij alvast) onbekende Belgische auteur.